Sophie de Brabander

Leven met een hartafwijking is soms alsof je een marathon probeert te lopen met één schoen aan. Je komt vooruit, maar het gaat niet altijd even vlot. Het bepaalt je tempo, maar ook hoe anderen naar je kijken. Mensen bedoelen het vaak goed, maar hun bezorgdheid of opmerkingen maken het soms juist ingewikkelder. Toch heeft mijn hartafwijking me ook veel geleerd: grenzen stellen, doorzetten en trots zijn op wat ik wél kan.

Omgaan met overbezorgdheid

Als er één iemand is die haar lichaam het beste kent, ben ik het wel.

Ik weet precies waar mijn grenzen liggen. Ik weet ook hoe ver en hoe lang ik daaroverheen kan en mag gaan. Ik begrijp dat anderen bezorgd zijn en graag op veilig spelen. Maar dat hoeft niet. Ik kan zelf aangeven wanneer ik mijn grens bereikt heb of even moet stoppen om te rusten.

Toch proberen anderen vaak te bepalen wat ik wel en niet mag doen. Dat herinnert me er telkens aan dat ik anders ben. Dat zij denken dat ik niet in staat ben om zelf te beslissen over mijn gezondheid.

Waarom ik altijd bijna als laatste werd gekozen

Correctie, als voorlaatste. Het klasgenootje dat écht als laatste werd gekozen, werd jammer genoeg door iedereen uitgesloten. Maar dat is een ander verhaal. Door mijn hartafwijking blonk ik totaal niet uit in de lessen lichamelijke opvoeding. Nog steeds niet trouwens. Zelfs nu, als wielertoerist, ben ik geen snelle fietser. Ik heb er ook geen ambities voor, maar toch droom ik er af en toe van om gewoon wat sneller te kunnen. A girl can dream… 😉

Terug naar mijn schooltijd. Waarom ik altijd bijna als laatste werd gekozen? Omdat ik er vaak voor zorgde dat mijn team verloor. Ik had een hekel aan het moment waarop teams werden gekozen. Elke keer opnieuw dezelfde ontgoocheling: nooit als eerste gekozen worden. Het was een pijnlijke herinnering dat ik anders was. Dat mijn hartafwijking mij bleef onderscheiden van de rest.

Op zomerkamp met hartpatiënten

Eindelijk vond ik kinderen die mij begrepen. Voor het eerst voelde ik me niet meer alleen. Maar er was ook een keerzijde. Veel van de andere kinderen waren er slechter aan toe dan ik. Hun grenzen lagen vaak veel lager dan die van mij.

Elke keer dat een kampgenootje overleed, kwam dat hard binnen. Het was een reality check, maar ook een kans. Een kans die zij niet meer kregen. Het voelde als een wake-upcall, elke keer opnieuw. Die wake-upcalls hebben me geleerd om mijn eigen kansen te grijpen, hoe klein ze soms ook lijken.

Onbegrip van andere wielertoeristen

Eerlijk, het zijn vooral mensen die mij niet persoonlijk kennen die opmerkingen maken over hoe traag ik fiets of dat ik beter een elektrische fiets zou kopen. Misschien vinden zij snelheid belangrijker dan mij. Maar fietsen gaat voor mij niet om snelheid. Het gaat om vrijheid, voldoening en grenzen verleggen. Alles op eigen kracht. Mijn cardioloog steunt mij daar volledig in en moedigt me aan om hiermee door te gaan, zolang het kan.

Dan zijn er de groepsritten met Madam Vélo. Die zijn bewust wat trager dan die van andere groepen. Ik snap dat dat niet voor iedereen werkt. Gelukkig zijn er ook mensen die gewoon met mij willen fietsen. Dat maakt me blij. Maar dan zijn er enkelen die elke keer blijven herhalen dat ik misschien beter een elektrische koersfiets zou kopen. En dat doet pijn. Het voelt alsof ze niet begrijpen wat dit voor mij betekent. Alsof ze niet zien van waar ik kom.

Maar ongeacht wat anderen denken, blijf ik doen wat voor mij goed voelt. Want niets geeft zoveel voldoening als fietsen op mijn eigen tempo. En eerlijk? Ik ben misschien niet de snelste, maar ik zie er in mijn Madam Vélo wieleroutfit wél professioneel uit. Dat is ook al veel waard. 😉

Mijn verhaal is misschien specifiek, maar iedereen kent het gevoel van onbegrip of anders zijn. Wat ik heb geleerd, is dat je altijd je eigen pad moet volgen. Punt. Ongeacht wat anderen zeggen.