“Het rampzalige bezoek aan de dierentuin” van Joël Dicker is het soort boek dat je in één adem uitleest en daarna meteen doorgeeft aan iedereen in je omgeving. De Zwitserse auteur, bekend van dikke pageturners als “De waarheid over de zaak Harry Quebert“, laat hier zien dat hij ook op klein formaat briljant kan zijn.

Het verhaal begint simpel: een schooluitstapje met bijzondere kinderen naar de dierentuin. Maar wat volgt is een aaneenschakeling van absurde gebeurtenissen die steeds verder uit de hand lopen. Dicker bouwt de spanning meesterlijk op, waarbij elke scene net iets catastrofaler wordt dan de vorige. De lezer zit binnen enkele pagina’s midden in de chaos, als passagier op een ontspoorde trein die je niet meer kunt verlaten en ook niet wilt verlaten.

Humor die raak zit

De kracht van dit verhaal ligt in de timing. Dicker beheerst de kunst van de absurdistische humor zoals weinigen dat doen. Het zijn niet de grote grappen die je aan het lachen maken, maar juist de kleine observaties, de perfect getimede wendingen en de herkenbare menselijke reacties op situaties die volkomen uit de hand lopen. Gegniffel dat regelmatig overgaat in hardop lachen.

De schrijfstijl is licht en toegankelijk, zonder oppervlakkig te worden. Dicker weet in korte, rake zinnen een hele wereld neer te zetten. Het tempo ligt hoog, de dialogen knetteren en de absurditeit escaleert op een manier die voelt als een goed geregisseerde slapstick-film.

Een boek dat te snel voorbij is

Het enige echte minpunt? Het verhaal is zo goed dat het bijna té snel voorbij is. Na het omslaan van de laatste pagina blijft een gevoel van gemis achter en het verlangen naar nóg een hoofdstuk, nóg een grappige dialoog, nóg een moment van pure leespret.

Voor wie op zoek is naar een kortverhaal dat perfect werkt als tussendoortje, als literaire palette cleanser of gewoon als bewijs dat humor en vakmanschap hand in hand kunnen gaan: dit is een voltreffer. Dicker levert hier een klein meesterwerk af dat groot entertainment biedt.

★★★★★