De Ronde van Vlaanderen (voor vrouwen): het jaarlijkse moment waarop de Vlaamse kasseien even vergeten dat ze normaal alleen dienstdoen als verkeersremmers en zich omtoveren tot het toneel van pure wielerpoëzie. Alleen dan met snot, modder en het geluid van carbon dat over kinderkopjes rammelt.
Het is de dag waarop het weer beslist of het peloton wordt gezandstraald met regen of alleen figuurlijk wordt afgebeuld door de Paterberg. Het is geen koers, het is een beproeving — een soort sollicitatiegesprek met Moeder Natuur waarin alleen de meest koppige kandidaten kans maken op een krabbel in de geschiedenisboeken.
Wat de mannenkoers soms mist in spanning (ja, ik zei het), compenseert de vrouwenkoers met de elegantie van een bargevecht. Geen ellenlange voorspelbare ontsnappingen of ingedutte commentatoren die ineens wakker schrikken als er iets gebeurt — nee, hier is het vanaf de eerste kilometer chaos met een koersradio die overuren draait. Wie niet klaar is, ligt op z’n gezicht in de Ronde-van-Vlaanderengrasstroken voordat je “Koppenberg” kunt zeggen.
En dan het publiek. Half Vlaanderen staat langs de kant met friet in de ene hand en een pint in de andere, maar ze weten dondersgoed wie Lotte Kopecky is. Ze juichen voor heldinnen, geen “vrouwen van.” Want dit is hun koers. En dat voel je. Aan alles.
Dus ja, de Ronde voor vrouwen? Die is niet ‘net zo belangrijk’ als die van de mannen. Die ís belangrijk. Punt.
Ontdek meer van Sophie de Brabander
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Een reactie achterlaten