Sophie de Brabander

Ze zeiden het bij elk gesprek, alsof het een neutrale mededeling was: “Uw gesprek wordt opgenomen.”

Maar voor ons, aan de andere kant van de lijn, klonk het meer als een vloek.

Ik dacht ooit dat ik mensen zou helpen. Maar niemand belde om geholpen te worden. Ze belden om iemand te hebben die ze legaal mochten uitschelden. En ik… ik was dat iemand. Acht uur per dag, vijf dagen per week, was ik een emotionele boksbal met een headset. Gratis therapie voor vreemden die hun woede niet kwijt konden.

Elke klant volgde hetzelfde script. Ze begonnen vriendelijk, soms zelfs beleefd. Dan kwam er een kuchje, een stilte, en plots stond er een demon aan de lijn. Hun elektriciteit werkte niet? Mijn schuld. Factuur te hoog? Mijn schuld. Hun leven mislukt? Blijkbaar ook mijn schuld. Alsof ik persoonlijk ergens in een kelder een stekker eruit trok en dacht: “Hahaha, laat ik Jan van Gent even martelen.”

En na de scheldkanonnade kwam steevast dat ene zinnetje: “Niet persoonlijk nemen, hoor.”

Nee natuurlijk niet. Ik zou toch nooit wakker liggen nadat een wildvreemde mij net had herleid tot waardeloze ruis op de lijn?

Maar alles bleef hangen.

Na een tijdje… werd ik de wachtrij. Het monotone deuntje speelde in mijn dromen, het toet-toet-toet van de neergegooide lijn klopte als een hartslag in mijn hoofd. De headset voelde niet meer als een hulpmiddel, maar als een implantaat, een verlengstuk van mijn schedel. Soms leek het apparaat tegen me te fluisteren: “Waarom blijf je hier?”

Ik had meer verwensingen gehoord dan een gemiddelde rapper, meer creatieve scheldwoorden dan je voor mogelijk houdt. En toch bleef ik glimlachen, bleef ik zeggen: “Ik begrijp uw frustratie. Kan ik u nog ergens mee helpen?”

Maar diep vanbinnen wist ik dat de rol die ik speelde niets met helpen te maken had. Het was toneel. Een eindeloze herhaling. Ik hield de stormen van anderen tegen, maar ondertussen regende het in mezelf.

En als de hel echt bestond… dan wed ik dat ze daar ook een wachtrij hadden.

En raad eens wie de telefoon opnam?

Uw gesprek werd opgenomen. Voor altijd.

Misschien lees jij dit nu als iemand die ooit zelf aan de lijn hing, boos, gefrustreerd, met een stem die net iets te hard klonk. Misschien denk je: ach, het was maar een operator, dat was hun job. Maar wees eerlijk: voel je je helemaal schoon, helemaal onschuldig?

Want ergens, diep in een systeem, bestaat nog steeds dat oude geluidsfragment. Jouw stem. Jouw scheldpartij. Jouw stilte.

En ik? Ik luister soms nog steeds in gedachten naar die echo’s.

Misschien bel je binnenkort weer eens een klantenservice. Misschien hoor je weer die zin: “Uw gesprek wordt opgenomen.”

En misschien is het deze keer niet alleen het systeem dat luistert.

Weetje: Ik werkte 3 jaar in het callcenter van een grote energieleverancier. Dit was dagelijkse kost.